niedziela, 20 czerwca 2010

koliber

Wszystkie współczesne kolibry występują na terenie Nowego Świata. Do niedawna najstarszymi znanymi szczątkami kolibrów były liczące 10–30 tysięcy lat kości odkryte w Amerykach Środkowej i Południowej. Wszystkie skamieniałości trzeciorzędowe odnaleziono jednak na obszarze Starego Świata, co sugeruje, że istotna część ewolucji kolibrów miała miejsce właśnie na tych terenach[2]. Jednym z kolibrów występujących w Europie był oligoceński Eurotrochilus, którego pozostałości odkryto na terenie Polski, Niemiec i Francji[3]. Obecnie kolibry nie występują w Europie, jednak niekiedy fruczak gołąbek (Macroglossum stellatarum), ćma żyjąca również w Polsce, bywa z nimi mylona.

Cechy kolibrów [edytuj]

  • najmniejsze ptaki świata o długości 6-22 cm i masie 2-20 g
  • cechuje je bardzo szybki metabolizm, niektóre gatunki muszą w ciągu doby zjeść pokarm przewyższający dwukrotnie masę ich ciała
  • serce bije średnio 500-600 razy na minutę, maksymalnie dochodzi do 1260 uderzeń na minutę
  • nocą niektóre gatunki zwalniają metabolizm, popadając w rodzaj odrętwienia, co pozwala im przenocować bez pożywienia (serce bije 50-180 razy na minutę)
  • samce zazwyczaj nieco większe od samic
  • zazwyczaj wyraźny dymorfizm płciowy
  • większość piór rozszczepia światło na barwy podstawowe, co nadaje ptakom barwny wygląd
  • w piórach występują jedynie barwniki czarny i brązowy
  • pióra, aby zachowały swoje właściwości, muszą okresowo namakać; zapewnia to mgła, deszcz lub kąpiel
  • bardzo krótkie nogi o czterech palcach
  • długi dziób o różnorodnym, zależnym od gatunku, kształcie
  • skrzydła z silnie rozwiniętymi lotkami pierwszorzędowymi, a słabo drugorzędowymi
  • ogon złożony z 10 sterówek, o kształcie zależnym od gatunku
  • tempo uderzeń skrzydłami nie zależy od kierunku i typu lotu, lecz od wielkości ptaka (im większy tym wolniej) i wynosi od 10 do 90 uderzeń na sekundę
  • latają z prędkością do 120 km/h
  • potrafią unieść się pionowo, wykonać zawis, a także latać na boki i do tyłu
  • w szkielecie uwagę zwraca wydatny grzebień na mostku, stanowiący przyczep mięśni poruszających skrzydłami
  • największa liczba gatunków występuje w subtropikalnej strefie wschodnich stoków Andów
  • pokarm stanowią, w zależności od gatunku, bezkręgowce łapane w locie lub nektar wysysany długim językiem
  • większość gatunków żywiących się nektarem zapyla kwiaty, zjawisko to nazywa się ornitogamią
  • przez większą część roku prowadzą samotniczy tryb życia
  • samce mają silnie wykształcony terytorializm, zarówno względem ptaków swojego, jak i innych gatunków
  • budową gniazda, wysiadywaniem i opieką nad pisklętami zajmuje się tylko samica
  • gniazdo w formie koszyka splecionego z traw, mchu, części roślinnych i pajęczyn
  • w zniesieniu 2, rzadziej 1 jajo (są to najmniejsze jaja składane przez ptaki)
  • wysiadywanie trwa 14-19 dni
  • po wykluciu pisklęta są nagie, po czym od razu wyrasta upierzenie ostateczne
  • pisklęta przez ok. 3 tygodnie są karmione pokarmem zwracanym przez rodziców
  • jajo kolibra waży około 0,25 grama.

Systematyka [edytuj]

Różne gatunki kolibrów
Pustelnik łuskogardły (phaethornis eurynome)
Samiec nektareczka błękitnego (Florisuga mellivora)
uszatek niebieskobrzuchy (Colibri coruscans)
rudaczek kryzowany (Selasphorus flammula)
węglik purpurowy (Anthracothorax mango)
fioletek (Klais guimeti)
sylfik rdzawoczuby (Lophornis delattrei)

Do rodziny kolibrów należą następujące współczesne rodzaje i gatunki[1][4]:

Autor: o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)